Ben, Sevgilime Köle.

Şifa bulmağa geldim ve gördüm ki gerçek şu:

Sevgi suyu kaynatır; sevgiyi söndürmez su.

Dön gel, unutkan Peri, boşa geçen zamana

İnce sözlerle yeni bir dirlik düzenlik ver.

Yapraksız, çıplak kalmış ulu ağaçlar

Cânım güller öyle mi:

Güzelliğin gül yüzü solmasın diye asla,

Güllerde diken vardır, gümüş çeşmede çamur;

Yapma güllerin –oysa tek gerçek gül ondadır.

Gül yüzün göründü mü hiçe iner kusurlar.

Güldeki kızıllığı övmek gelmez içimden;

Güller, dikenler üstünde kapılmıştı ürpertiye:

Şu koskoca dünyaya bir hiç der geçer gönlüm,

Yalnız sen her şeyimsin dünyada, güzel gülüm.

Ben güller görmüşümdür yarı pembe yarı ak,

İstersen ki varlığın unutulsun ve bitsin,

Bir kuru başına öl izin de ölüp gitsin.

Benliğimden vazgeçtim katılmak için sana.

Kendimi unuturken seni düşünmez miyim?

Dertliyim bilemeden kuşkuyla yaşamaktan,

Sonunda meleğimi yakacak dişi şeytan.

Her sevginin üstünde, sana olan aşkım var.

Hepsi yapıldı, bitti; bu aşk sonsuz sürecek;

Shakespeare/ Sonelerden