Gülümseten

Sevginin sonu aşkın başlangıcıdır. Kalp için sevgi, aşk ise ruh içindir.

İçim, acımın yangınları çıkarıp dumanını sana atıyor diye üzülme, efsane aşklar bile yaşayamaz bendeki bu sevdayı çektiğim acıyı.

Sana çıplaktır ruhum, aynanda kendini buluyor, aaa, o benmişim diyor...her zaman.

Ne yapayım. Önceleri vurdumduymaz değildim ama sensizliğe dayanamayan aşka düştüm düşeli  savrulmaya sarsılmaya başladım.

Eli ayağı yüreği öpülesi sevdam… benim için ağlayanım!

Senin gibi seven bir sevgili kim olabilir, bana sormalısın.

Aşkı ben senin yüreğinde, ellerinde, gözlerinde, özünde, yüzünde, gülüşünde, varlığında, ruhunda buldum. Şimdi, hayat,  umut, çare, şifa, cennet huzurum seninle.

Bence seni sevmek Tanrıyı sevmektir.

Yüzün benim gökyüzüm. Çok zaman bakıyorum kendimi seyrediyorum, seni ben niyetine.

Öyle varlığınla doldum ki, sensizlik, yalnızca cehennemi anımsatıyor bana. İçimdeki derin yaralarım kanayınca, bağrıma kara taşlar bastığında, olur olmaz dikenler dokununca beni ezilmeye bırakmayan çiçek kalplim… mecburum sevinmeye, gülmeye, huzur bulmaya...çünkü aşkın kendisi ve sahibi bir sensin.

Nefesim...

Beni yaşatan Tanrım, aslım sensin.

Dualarımda…

Gözlerimdeki yaşlarla...

“Ölmek nedir ki bir tanem her şeyimi sana veririm.”

Senin içinde kaybolsam gam değil sevinç tutar beni. Ölsem seni unutamam ki…duyduğum aşk sana hiç bitmeyecek ki…en kalpten şiirlerimi sana yazdım, tekrar tekrar sana yine yazarım.

Çünkü sevgisizliğin şefkatsizliğin zülmünü ezdin, beni benden aldın, ötekilerden engelledin, kendimi değersiz gereksiz çirkin hissettiğimde içime bir sen huzur verdin

Şimdi yüzümde bir gülümsemem var mı?

Tabii ki var.

Çünkü sen benim yüzümü gulümsetensin

Nefesim yüreğim kalbim en kıymetlim tek gerçeğimsin…