bir ney

İsmail Hakkı Altuntaş'ın bu şiirleri yazarken içinde bulunduğu  durum, kaynaklarda detaylıca ifade edilen yoğun duygusal çalkantılar, derin bir aşk ve hasret ile çaresizlik ve hatta ölüm arzusu etrafında şekillenmektedir. Şiirlerinde ve nesirlerinde ifade edilen ruh hali, aşırı bir sevgiye bağlılık ve bunun getirdiği acı ile karakterize edilir. Yazarın eserlerinde gözlemlenen temel psikolojik durumlar şunlardır: 1. Yoğun ve Saplantılı Aşk Hali (Kara Sevda ve Cinnet) Yazar, ele aldığı aşkın deli dolu bir aşk ve şiddetli bir tutku olduğunu belirtir. Bu duygu hali, melankoli ve cinnet sınırlarında dolaşmaktadır: • Kara Sevda Hastalığı: Yazar, kalpteki sevda-ül hıtl (süveyda) denilen kara pıhtının çözünmesi sonucu ortaya çıkan kara sevda hastası olma durumunu tanımlar. Bu durumda hasta savunmasız olur, melankoliden dolayı düşkünleşir ve sevdiklerine duydukları sevgiye dayanamayıp cinnet geçirir, mecnun olur ya da ölürler . Yazar, kendi aşkının da cinnete varan aşk ol...

HESAP VER Sen benim kaç defa uykumu böldün,  Kaç gece uykusuz bıraktın beni,  Kaç şafak karşıladım seninle sensiz, hesap ver! Hesap ver...  Ayrılığın hesabını bileyim. Çareyi kadehlerde arasam,  Alıp başımı dağlara çıksam, Bir daha hiç görmesem seni, Gözlerine bir daha hiç bakmasam Unutmaya yetecek mi? Hesap ver! Hesap ver.. Nerde biter, nerde başlar yalnızlık? Hesap ver... Neden sana kavuşmanın bir adı da ayrılık? Hesap ver! ANLADIM  (Gözlerin Dilinden Önce Söyledi) Anladım biz yolun sonuna vardık! Anladım gözlerin 'yol bitti' dedi Ne kadar saklasam boşuna artık Gözlerin dilinden önce söyledi Suçlu bir veda bu, merhaba değil Besbelli sönecek titreyen kandil Renginden vazgeçti diye karanfil Gözlerin dilinden önce söyledi. Can gibi çekilip ayrılsan tenden, Gitme, kal dememi bekleme benden Ayrılık kararı verilmiş dünden Gözlerin dilinden önce söyledi. TEŞEKKÜRNÂME: Şiirlerin kaynağı konusunda verdiği bilgilerden dolayı sayın Sezgin Rodoplu'ya çok teşekkür ede...

Kendimden özür diliyorum.. Yaşadığım süre boyunca hep merhametimin arkasından yürüdüm, beklentilerimi arkada bıraktım. Kimseden bir şey beklemedim, doğrusu bu sanıyordum çünkü. Yaşadıklarımı yaşayamadıklarımı içimde sakladım, sustum bastırdım olsun dedim insanlık bende kalsın. Ben en iyisini yaşatayım ki istemeye yüzüm olsun dedim. Verdim, hep verdim karşılığını alıp alamadığıma bakmadan, aslında güçlü olmak değildi istediğim, ama olmak zorundaydım ve bırakıldım. Kendimi hep erteledim. Kimsenin beni anlamadığını bildiğim halde hayatıma girenleri bana verilmiş bir görev olarak gördüm. Herkesi mutlu etmek zorundayım sandım. Benimde mutlu olmam gerektiğini unutmuşum meğer.. Görevim neyse en iyisini yapmalıydım ki vicdanım rahat etmeliydi. Birilerinin de bana karşı görevleri olduğunu hiçe saymışım oysa… Ne yazık ki; Bana verilen rolleri en iyi şekilde oynarken onların rollerini iyi oynayıp oynamadığına hiç bakmadım. Karşımdakilerin eksiklerini tamamlamaya çalışırken, onların hatalarını ...