Bize ağlıyorum

Bir tanem gönül sızım…
İçim yansa da sensizlikle… kavrulmak yine de hoşuma gidiyor…  o güzel ellerinden şu an öpmeyi ne çok istedim…ayaklarına
yüz sürmeyi…
Gönlüme huzur  veren kaynağım… iyi ki beni sevdi diyorum.
Yoksa yalnızlığımı kime verirdim… yıllardır alan olmadı da.
Sen, beni değersiz bulmadın ve aldın ve dahası değerli de kıldın…minnettarım.
Hani ölsem… arkamdan belki bir it öldü derler de bakmazlar.
Sonra çöplüğe atmak için kokmamı beklerler. Çünkü kokunca ölü leş olur…Bilmeli
ki, insanlar leşi de kendileri rahat etmek için atarlar. Ellerini cüzzamlı diye değdirmezlerdi. İşte böyleyken kıymetsizliğimi
değerlerin başında bir bilen sen oldun.
Sevincimden olmalı ki…içim yanıyor bir
bilsen sönmez ateşler gibi…
Kimim var diye sorsalar bir bilenim ve sevenim var.. çok şükür, ancak nafile o da
ellerde kaldı. Varamasamda sever beni…bundan bu hayata zor tahammül
ediyorum.
Yine tekim, kimimsesizim…
Soğuktan titreyen bir pisik gibi eline sığınıyorum …  çapaklanmış gözlerime gözünden dökülen yaşları
ilaç yapıyorum. Sarılıyorsun… gözüm gönlüm açılır da huzur bulurum diye.
Her zamanki adet…gece bitti gün başladı. Birçoklarına gün
aydın bana ise yalnızlığımı yüzüme çarptı.
Ey gecem!
Neden güne dönüyorsun ki ben seninle beklerdim
terk etmeden…ancak çekip gitmeyi seviyorsun.
Kaderim sana yanmaktan bıktım… onu bir an bırakmak
istiyorum, bir  sonsuz hayat nefesim olsa
ve onsuz mu olacak… düşünmek bile gücüme gidiyor…
Bırakma…
Al beni götür götüreceğin yere.. kuyu da mahzende farketmez.
Yeter ki nefesini hissedeyim…
Sevdam, cihan binlerce kez eski elbise niyetine beni değişti…Ben
ise seninle olan bir anı âlemlere değişmedim. Yokluk sevilir mi seviyorum.
Yok olmak ve unutulmuş olmak… meğer en güzel şey bu imiş…sendan ırak olana…bence en güzel şey imiş.
Ey yüreğimin yanığı!
Sevdim seni…sende beni sevdin mi?