Doyamadığım
Sırlı Madenim…
Ayıkması zor
uykulardan değil, çok zaman kendimden bile hiçleniyor, gözümü açtığımda, aklımı
ne çok rüyalara tutulmuş buluyorum. Ancak
bir rüyam var, içinden içine, bir tanecik, onu ruhumdan bile kıskanıyorum.
Onca zaman akıp gitti, ama bu rüyamın üstüne bir rüya daha görmedim. Göremeyeceğim
galiba…
Tutkularının kölesi olmayan birini görmedim. Akıl zihindeki duygu kasırgasının neyi varsa alıp götürebilir.
Ancak diğer
insanlar bu sahip olduğumuz sevgiye bence ulaşamazlar.
Sen benim tek aşkımsın.
Ben seni
tüm kalbimle seviyorum. Bu nedenle seni hissetmeden yaşamanın anlamını da bulamıyorum.Aklım fikrim, herşeyim, seninle…
Beni
ölümsüzlüğe kavuşturan rüyam!
Her gecen
gün hayranlığım sana kat kat artmaktadır.Sonumu
düşünmez oldum. Sonra sen varken düşünmekte olmaz ki…
Tüm hayallerimi
süsleyen sevgilim, çok uzaktan geleni bekler gibi hep seni düşlüyor ve sonra gelmiştir yanıma
diyorum. Ne zaman ki, bahtıma küssem, hayran hayran minnetimi sana daha çok sunuyorum.
Tesellim olarak bir de, ya bilemeseydim, yazıklar olurdu bana diyorum. İçim
köpürüyor eski şarap gibi, sabun köpücüklerini havaya saçan çocuklar gibi
öpücükler salıyorum, patlamadan sana
ulaşırlar umudumla dilekler tutuyorum. Seni çok özlüyorum, bıktırırcasına kendime
dahi, umutla tekrar tekrar nasihat ediyorum. Belki bir gün…
Anladım, bu
hallerimin bir başlangıcı ve sonu da olmayacak. Kimseler anlamadı diye sorun
etmem de manasız. Ancak adını her söylediğimde âzalarımdan seslenişini, parmak uçlarıma, tırnaklarıma
kadar hissedip, kendimden geçip ve saatlerce baygın baygın istemsizliğime
bakıyorum. Öyle ki bu halim, olur mu, olmaz çizgisinin çaresizliğinde beni derbeder
etti.
Beraberce
yaşamak, söylemek istediğim şeyler ve yanında söyleyemediğim sözcükler içinde
allak bullak olan halimle, ve bir o kadar yalnızlığımla ölsem daha iyi değil mi?
Çözüm
bulamasakta biz hariç, hiç bir şey, aramıza giremese… biz bize saklansak olmaz
mı? Bende sana ait olanı versem. Ah …içim
yandı bir can ne ki binlerce kez verebilsem…
…
Benim yanımda
olması gereken hayatım!
Her zaman
mutlu okşamalarını yanıma getiren
hava esintisini derin derin içime çekiyorum. Bıkmışım ya, varlığımı, dayanılmaz boyutlardan aşırıp, yalnızlığımı
hayalinle boğup, kaybolmak istiyorum. Normalde ki olan her nefes canımı yakıyor.
Gönülde
yaşayan aşkın yönünü kim değiştirebilir
ki?
Her geçen
gün yazdıklarından sonra tapmaktan başka bir şey bırakmadın bana sevdam…
Avuçlarının
sıcacık şefkatiyle yaralı bir kuş misali ve kırılmış kalbimle o büyük gözlerinin içine baka baka kendimden
geçsem ve ölmek, kurtuluşum
olur diye düşünmeye yine başladım.
“Mutlu aşk
diye bir şey yoktur.” Dedikleri buysa..
İlk zaman
bana bir yazı göndermiştin, hiç unutmam.
“Sensiz
yaşayamam” dersin, ama yaşarsın…Olmaz dediğin ne varsa hepsi olur,
yaparsın. En garibi de budur ya “Senin için
ölürüm” der, yine de “yaşarsın.
Bu bana
geçerli bir söz değildi ki…ben senden çok kendime söz vermiştim. Yaptığım her şeyde
her zaman seni seveceğim. Bunun ne bir başlangıcı veya bir sonu olacak.
Bana sonsuz güvenmelisin.
Rüyamda seni
öpeceğim günlerim çok geç kaldı…sebebini bulamıyorum…gelsinler artık…
Çok
üzülüyorum. sen olmayınca bütün iyilikler kurumuş su kaynakları gibi… bende çölümde yanıyorum
İnan ki, tekrar diyorum bu
canımı alsan daha iyi olmaz mı?
Hiç olmazsa
onun için can verdi derler
“Gerçekte
kimim ben?”
Bende ben mi
bıraktın ki, kime ne sorayım
Ben sadece sende
hatırlanmayacak bir iz kadarım…yahut, var mıyım,
acaba?
Yorumlar
Yorum Gönder