Boşluğa Arkadaş Olmak

Sözün çokluğu insanı sessiz kılarmış…çünkü söylemek istediklerini doldurabilecek hiçbir kelime yoktur.

Böyleyim, böyle oldum…

Senden sonra; beni yanıltmayan, aldatmayan, kandırmayan, tek insan, sensin, neden gitmen gerektiğini biliyorum.

Haklısın da, ben çok yetim öksüz kimsesiz kaldım, sen gittikten sonra…iyi veya kötü bir şey olduğunda bunu ona anlatmalıyım diyebileceğim…

O yok artık.

Bu duygunun içimde yarattığı o derin yalnızlığı ben tarif edemem, sen de bilemezsin… bilmek için aynısını, aynı şiddette hissetmen gerek.

Haklısın şartları belli anlaşma, diğer hayat için geçerli olsa da, bu hayattı da etkiliyor. İşte birbirine ters aynalar gibi…diğer hayatta ne kadar sıcak ve renk cümbüşü var ise, her şeyi beraber planladık, senaryoyu beraber yazdık, olacaktır da…eminim. Bu hayatta uzantısı soğuk serin metal gri bu resmin olman geren yerindesin zira.

Bir iç gücü kazanmayı uğraşıyorum…sen yokmuş gibi yapmak yerine, seni durumunu kimliksel mecburiyetini anlamaya çalışıyorum, anlıyorum da biliyorum, yalancı mutluluklarla avunmak oyalamak doğru değil.

 Mutsuzlukla beslenmek bana göre değil, yara göstermek, acıyı kutsamak da değil yapmak istediğim.

Ama yine de sen gör yaramı, istiyorum yani…sen gidince gül bahçesinde şarkı söyleyen biri ya da Alice Harikalar diyarında değilim .

Sadece şey’e karşın içimi güçlendirmenin yollarına bakıyorum. Bir taraftan da kendimi ateşe atarak ilerliyorum, bir şey daha kendime katayım bir şey daha öğreneyim diye, deli gibi çalışıyorum…yoksa boşluk nasıl dolacak. Hiç bir şeyin tadı tuzu anlamı yok. İş anlamında doluluk var sadece… ve ben zaten hiç bir zaman budalaca yaşama sevinci aşılamaya çalışan bunun için çaba sarf eden küçük insanların dünyasından hep uzak kaldım.

Şimdi her zamankinden çok daha fazla çalışıyorum bakıyorum, akşam olmuş… bakıyorum sabah olmuş.

Sanki farklı bir döneme hazırlanıyorum, içimde bir yerden bir yere geçiyorum. Sanki fakat her eşikte benimlesin. Bunu içimde biliyorum ama, bunu seninle paylaşma şansım yok..içim acıyor yeni hayatımızı, ben burada inşa ederken, senin orada ne durumda olduğunu bilememek içimi acıtıyor, ama mutlu olduğunu biliyorum… ol tabii ki ama neden benim içim acıyor olması gerekenin bu olduğunu biliyorum.

 

Bundan sonra olacakları sanki şimdiden biliyorum, yahut hiçbir şey bilmiyorum.

Ben kendime kapanmış olarak düzenli bir biçimde her gün saatlerce çalışırken oluyor, bütün bunlar bütün bu iç konuşmalar yürek sızıları.

 İnsanların pek çoğu ile hatta yazılı ve görsel basın ile de kestim ilişiğimi, her tür ilişiğimi hepsi ile hiçbir etkinliğe katılmıyor, hiç bir davete gitmiyor, hiç kimse ile konuşmuyor, görüşmüyorum…

Arka arkaya sıraya koyduğum güzel kitaplar okuyorum ve sadece ailem ile görüşüyorum bu yalnızlığı şimdilik bu şekilde halleşiyorum, zaten kaç günümüz kaldı ki şurada.

Yalnızlığımdan vuruldum sevgilim var ama, uzaklarda ve başka hayatta birleşeceğiz umudumla, hem Harika hem çok zor , boğazımda koca bir düğüm

Daha fazla yazamayacağım

…