Kendimden Geçtim

Ah sevgilim

Sesimi duy... Göğsümde kalp yerine çarpan acımı gör.

Bitmek bilmeyen bir hüzünle…içim ve dışıma aşkın yüzünden ne dertler yanıyor...durmadan ağlıyorlar.

Ne olacak bu halimiz diyorlar?

Yıllarca kendim gibisini görmek istiyordum.  

İşte sen… geldin. Ancak nasıl bir geliş ki bu, derman  da olmuyor…beni benden daha çok acıya atıyor.

Kendimi buldum dedim. Tamam dedim...

Bu biliş çok acı bir şey oldu.

Hakikaten ben kendimi sevmiyordum. Seninle kendimi de sevmeye başlamıştım.

...

Gerçek aşk bu mu?

Belki de bu biraz bencillik mi?

Peki öyleyse, senden önce neden olmadı?

Sonra acılarım beni  yormuyor da...

Neler neler hissediyorum biliyor musun?

Eline değmeden sıcaklığın bana değiyor sanki, cayır cayır yanıyorum...  

Buna aşkın mı neden oldu?

Hayalin bir elbise gibi, beni bir sarmaşık gibi sarıyor .

Aşk böyle şeyler diyorlardı, yaşayınca anladım.

Ben yanabilirim...küllere varabilirim.

Senin yanında bir kez anıldığım, bu nimet yeter de artar bana…

Ancak ayrılık var ya. Bir o kadar acı  çekiyorum, bu halime dayanamayacağım, sonunda kendime kıyacağım.

Kendime olan sevgimi silip sırf sen olacağım. Benliğimden ayrılacağım. 

İçim dışıma sussun diye...sen olacağım

Gerçek aşk bu ise fedâkârlık etmem gerek.

Pervane gibi kendimi, sana feda etmezsem bu bir aşk olamaz.

Ve yanında unutulmam da en doğrusu.

Bir sen anıl.

Sen var ol…işte.

...