Onca Çok Duası Ve Ben

“Topraktan aşağı mısın ki toprak bile sevgiliyi bulunca
bir bahar yüzünden yüz binlerce çiçeğe kavuşur”
Mevlana

aşkı yaşamayı öğreten gün ışığım
kendimle yalnızlığımı barıştıranım
eğer ki olmasa…gerçek olanı asla yaşayamazdım
hak edilen değeri…hissedilebilmek arzum
beklemediğim bir boşluktu sadece
şarkılarda… şiirlerde aşkı ararken
onda buldum ve onda yaşadım
söylemem bunları…bana ne acı
karşılık görmedikçe üzülen
kendini suçlayan
herkese daha fazlasını vermek için çırpınan
sürekli kırılan ve sinirli hallere bürünen ben
sandığım aşıklarıma yazdığım şiirlerle yazılarla doluydu
ama o yoktu… şimdi geldi
canımı alsa içim acımaz
o kadar bağlıyım ki ben ona
dualar ediyorum
tanrım bağışla beni…
kötü değildim.. isyan etmekte istemezdim
canım yanıyor... boğazım düğümleniyor
çok korkuyordum içimdekilerden
sevmek, sevilmek, sarılmak istiyordum
bu şiddetli arzum beni yiyip bitirecek ve kimseler bilmeyecekti
duymayacaktı çığlıklarımı
her şeyi yapabilecekken…onu da beceremedim
o geldi…
ne çok ihtiyacım varmış birine aslında
aşkı ondan öğrendim …yalnızlığı ve kendimi sevmeyi
önceden arada sırada…bana bir el verecek
omzumu dayıyacağım… yanında ağlayabileceğim
yüreğimde biriktirdiklerimi anlatabileceğim
olsun isterdim
o geldi
beni çok seviyor
ama şu an yaşadıklarımın… girdabındayım
diyorum ki
tanrım… bu senin bana kestiğin bir ceza mı
olması gerekli miydi
şimdi ona nasıl kavuşacağımı bilemiyorum
illa ki bir imtihan olması gerekiyorsa
tamam da..onsuz ne yapar bir deseydin
ben hiç bilmedim…o dermiş ki
Allah’ım ondan önce öleyim
beni o yolcu etmeli....
öyle güvenmiş ki bana
sanki ben yolcu edersem o cennete gidecek
onca çok duası ve ben
susuzlar hasretle su ararlar ya
ikimiz ağlıyoruz şimdi nasıl buluşacağız diye
bütün sırlarımı verdiğim
her geçen gün ona ihtiyacım artıyor
yüreğimde değil…ben onun yüreğindeyim de
neden içim çok acıyor…söyler misin